Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα για τους εργαζόμενους στις αστικές συγκοινωνίες. Ύστερα από την επιστράτευση του προσωπικού του Μετρό όλοι οι εργαζόμενοι τράβηξαν χειρόφρενο μέχρι νεωτέρας.
του Στρατή Μαζίδη
Είναι φανερό ότι οδηγούμαστε σε σύγκρουση. Δυστυχώς όμως για τους εργαζομένους στα Μ.Μ.Μ. η πλειοψηφία της κοινής γνώμης δεν είναι μαζί τους διότι πλήττεται βάναυσα και ταλαιπωρείται αφάνταστα εδώ και μια εβδομάδα με τα σημάδια να δείχνουν ακόμη μεγαλύτερη περιπέτεια.
Οικονομικά αφαιμαγμένοι εργαζόμενοι ξεπαραδιάζονται σε ταξί και καύσιμα ενώ παράλληλα κατσαδιάζονται από δύστροπους προϊσταμένους για την αργοπορία τους με τον κίνδυνο να χάσουν και τη δουλειά τους.
Η κυβέρνηση δε χρειάζεται να κάνει τίποτε παραπάνω από το περιμένει. Όσο η πόλη θα τελεί υπό παράλυση τόσο η κοινή γνώμη θα εξαγριώνεται απαιτώντας το αίμα των συντεχνιών.
Σε ένα πόλεμο όπου πολλά εξαρτώνται από τις εντύπωσεις, οι εργαζόμενοι των συγκοινωνιών αρνούνται να καταλάβουν πως σχεδόν κανείς δεν τους υποστηρίζει. Αντιθέτως πολλοί χαμογελούν σαν θυμούνται κάτι στάσεις εργασίας λόγω συνέλευσης που κρίθηκε σκόπιμο να γίνει Τετάρτη μεσημέρι ή ξαφνικές 24ωρες απεργίες.
Το έργο το έχουμε ξαναδεί με τα βυτιοφόρα όταν η αγορά είχε ξεμείνει από καύσιμα. Οι εργατοπατέρες το τραβούν στα άκρα αναζητώντας μετά μέσω μιας συνέλευσης το 50-1 για να απεμπλακούν από μια κατάσταση την οποία οι ίδιοι δημιούργησαν.
Το είπαμε και χθες. Με τις απεργίες δεν ιδρώνουν αυτιά. Αντίθετα με τις κατασκηνώσεις έξω από τα σπίτια λερώνονται σώβρακα.
.jpg)
