Εδώ και κάποιες ημέρες η ζωή της πρωτεύουσας έχει γυρίσει 13-14 χρόνια πίσω, όταν ακόμη δεν είχε μπει το Μετρό στη ζωή της.
του Στρατή Μαζίδη
Από την περασμένη Πέμπτη τα ρολά παραμένουν κατεβάσμενα και τα χειρόφρενα ανεβασμένα αδιαφορώντας για την ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού.
Μποτιλιάρισμα στους δρόμους, έξτρα έξοδα και χρόνος για τους επιβάτες που πρέπει να βρουν άλλους τρόπους για να μετακινηθούν ενώ μέγαλο μέρος τους έχει πληρώσει αδρά μηνιαίες και ετήσιες κάρτες.
Θύμαμαι όταν επί 9 χρόνια έπαιρνα το μετρό καθημερινά πόσες φορές έφτανα στο σταθμό και ξαφνικά μαζί με άλλους ανακαλύπταμε πρωινή στάση εργασίας ψάχνοντας τρόπο εκείνη τη στιγμή να πάμε στην εργασία μας.
Αναρωτιέμαι όμως τι ακριβώς ζητούν οι κύριοι του Μετρό; Αλήθεια δικό τους είναι; Πού βρίσκονταν όλοι αυτοί στις 31/12/1999; Πότε πρόλαβαν και απέκτησαν ιδιοκτησιακή αντίληψη πάνω στην περιουσία του ελληνικού λαού; Ή μήπως τρούπωσαν κι αυτοί, βολεύτηκαν και τώρα βγαίνουν από πάνω;
Ο λόγος; Να μην μπουν στο ενιαίο μισθολόγιο. Είναι όμως η επιχείρηση κερδοφόρα; Αν δε με απατά η μνήμη μου τα πρώτα χρόνια ήταν αλλά μετά γνώρισε κι αυτή τη μοίρα των περισσότερων κρατικών φορέων. Γιατί; Πώς είναι δυνατόν ένας φορέας όπως το Μετρό που τόσο είχε ανάγκη η Αθήνα να πέφτει έξω;
Από τη στιγμή λοιπόν που το ταμείο είναι μείον, δύο δρόμοι υπάρχουν. Ή μείωση μισθών στα πλαίσια των δυνατοτήτων της ΣΤΑΣΥ ή απολύσεις όσων χρειάζεται ώστε να μη μειωθούν οι μισθοί ή μια ακόμη εκτίναξη των εισιτηρίων (σε λίγο τα ταξί θα είναι ανταγωνιστικότερα) για να καλύπτονται τα ελλείμματα.
Κατέβασμα των ρολών που συνεπάγεται απώλεια εσόδων για την εταιρεία και συμπεριφορά τσιφλικά σε σταθμούς, συρμούς και ράγες δε δικαιολογείται. Ειδικά όταν ο λογαριασμός θα σταλεί στα συνήθη υποζύγια.
.jpg)
